ஒவ்வொரு பொருளாக “பிங் பிங்” கென்று கவுண்டர்காரி பில்லிங் மெஷீனில் தட்ட, பிளாஸ்டிக் பைகளுக்குள் பொருட்களை வேகமாக அள்ளி போட மற்றோரு பெண் உதவி செய்தாள். எல்லா பொருட்களையும் தட்டிவிட்டு, அந்த பெண் கணேஷை நிமிர்ந்து பார்த்தாள்.
“பே வேவ்” என்று தனது கார்டை நீட்டினார் கணேஷ்.
மூன்று பிளாஸ்டிக் பைகளும், இரு காகித ரசீதுகளும், “தாங்க்யூ!” வையும் கொடுத்தாள் கௌண்ட்டர் பெண்மணி. ரசீதுடன் “ஹரி ராயா ஸ்பெஷல் லக்கி டிரா”விற்கு ஒரு சீட்டும் இருந்தது.
“லக்கி” என்ற வார்த்தையை ஒரு முறை பார்த்தார் கணேஷ். அந்த காகிதத்தை கசக்கி குப்பைத்தொட்டியில் போட்டுவிட்டு, தனது தோள் பையும், மூன்று பிளாஸ்டிக் பைகளையும் தூக்கிக்கொண்டு செங் சியாங்கின் பின்புறம் இருக்கும் பாதை வழியாக நடக்க துவங்கினார். இரவு 7 மணி இருக்கும். ஒரு டிரக்கிலிருந்து அடுத்த நாளுக்கான பொருட்களை சில ஊழியர்கள் இறக்கி கொண்டிருந்தார்கள். ஆள் உயர இரும்பு கூண்டுகளுக்குள் இருக்கும் அட்டைப்பெட்டி டப்பாக்கள். அவற்றை நகர்த்த அடியில் சக்கரங்கள்.
அந்த டிரக்கிலிருந்து சிறிது தூரத்தில், கார் பார்க்கிற்கு வண்டிகள் செல்லும் பாதையில், ஒரு பெருச்சாலி செத்து கிடந்தது. அந்த டிரக் ஏற்றி இருக்கலாம் என்று கணேஷ் மனதில் தானாக தோன்றியது. எலியின் பாகங்கள் அனைவரும் காணும்படி, ஷாப்பிங் பேகிலிருந்து வெளியே விழுந்த பொருட்கள் போல இறைந்து கிடந்தன. ரத்தம் காய்ந்திருந்தது. அதை உற்று பார்த்தப்படி கடந்து சென்றார். அழுகும் குப்பையின் நாற்றம் அவர் மூக்கிற்கு எட்டியது. இடது புறத்தில் குப்பைகளை ஒன்றுசேர்க்கும் தற்காலிக குப்பை கிடங்கு. நடைபாதை மேல்நோக்கி உயர ஆரம்பித்தது. கையில் பிடித்திருந்த பிளாஸ்டிக் பைகள் வெட்டியதால், இடது கையிலிருந்து வலது கைக்கு மாற்றினார்.
5 நிமிடத்தில், பரிச்சயமான பெரிய போர்டு அருகே வந்து விட்டார். அந்த போர்டில் “செலாமத் ஹரி ராயா” என்ற எழுத்துக்களுக்கு பக்கத்தில் ஒரு சீனர் சீருடையில் சிரித்து கொண்டிருந்தார். அவர் யார் என்று கணேஷிற்கு தெரியவில்லை. அந்த போர்டின் பின்னே தான் அவரின் புளோக் உள்ளதாக மனதில் குறித்திருந்தார்.
***
வீட்டிற்குள் நுழைந்து பிளாஸ்டிக் பைகளை மெளனமாக லலிதாவிடம் ஒப்படைத்தார். அவள் பைகளை துழாவி பார்த்துவிட்டு, “சௌ-சௌ இல்லையா?” என்று கேட்டாள்.
“கிடைக்கல”
“அங்க தான் இருந்துச்சே. இன்னிக்கு மத்தியானம் கூட பார்த்தேனே?”
“நான் பாக்கும் போது அங்க இல்ல.”
பைகளை மேஜை மீது லலிதா வைத்தாள். கணேஷ் ஹால் சோபாவில் சாய்ந்தார்.
“என்ன ஆச்சு?”
மேலே சுழன்று கொண்டிருக்கும் மின் விசிறியை பார்த்தப்படி மெளனமாக இருந்தார். அதிலிருந்து தொங்கும் கயிறு காற்றில் லேசாக ஆடிக்கொண்டிருந்தது. அந்த கயிறை இழுத்தால் விசிறியின் வேகம் கூடும்.
“ஹே! உன்ன தான். என்ன ஆச்சு?”
“இன்னிக்கு ஒரு எஸ்.எம்.எஸ் வந்துச்சு” என்றார் கணேஷ். குனிந்து தனது தோள் பையிலிருந்து லேப்டாப்பை வெளியே எடுத்தார்.
“என்ன விஷயம்?”
“பீ.ஆர் ரிஜெக்டட் அப்படின்னு”
லலிதா கணேஷை நிமிர்ந்து பார்த்தாள், “நிஜமா தான் சொல்றியா?”
கணேஷ் தனது மொபைலை அவளிடம் தந்தார்.
“ஏனாம்?”
மடியில் இருக்கும் லேப்டாப்பை பார்த்து கொண்டே, தெரியவில்லை என்பது போல கணேஷ் தோள்களை அசைத்தார். “காரணம் சொல்ல மாட்டாங்க. சொல்லணும்னு அவசியம் இல்ல.”
“இது என்ன லாஜிக்? இந்த காரணம்னு சொன்னா தானே அடுத்து ஏதாச்சும் ஸ்டெப் எடுக்க முடியும்?”
கணேஷ் பதில் சொல்லவில்லை.
“இப்போ என்ன பண்ண போறோம்?”
“ஆபீஸ்ல சில பேர் திரும்ப அப்ளை பண்ணி பாக்க சொன்னாங்க.”
“அப்போ இன்னொரு ஏழெட்டு மாசமா?” பெருமூச்சு விட்டாள் லலிதா.
“பாப்போம்”
லேப்டாப் திரையில் எதை தேடுகிறோம் என்று தெரியாமல் கணேஷ் கர்சரை நகர்த்திக்கொண்டிருந்தார்.
“சரி வாங்க சாப்பிடலாம்!”
கணேஷிற்கு சாப்பிட இஷ்டம் இல்லை.
“ஹவுஸ் ஓனர் வரேன்னு சொல்லிருந்தார்”
“என்னவாம் அந்த ஆளுக்கு? அவனை கண்டாலே எனக்கு பிடிக்கல!”
“பாத்ரூம் ஃபிளஷ் வேலை செய்யலன்னு நீ தானே சொன்ன. அத சரி செய்ய ஒரு ப்ளம்பரோட வறாராம்”
“எப்போ?”
“8 மணிக்கு மேலன்னு சொன்னாரு”
“சரியான நேரம் சொல்லலியா?”
“இல்ல. ஆனா வந்துடுவாரு. இன்னும் 10 இல்ல 20 நிமிஷத்துல.”
“என்னவோ. இந்த வீடே ஒரு மாதிரி இருக்கு. அடுப்பு கரெக்ட்டா பாத்ரூமுக்கு வெளிய இருக்கு. எவனாச்சும் இப்படி கட்டுவானா வீட்ட?”
“நீ முதல்லயே இத பாக்கலியா? காண்ட்ராக்ட் ஸைன் போடறதுக்கு முன்னாடி சொல்ல வேண்டிதானே?”
“அன்னிக்கு வீடு பாக்கும் போது இங்க இருந்தவங்க சமச்சுட்டு இருந்தாங்க. அதுனால கிட்சன் சரியா பாக்கல.”
இதற்கு மேல் பேசினால் சண்டை தான் வருமென்று, கணேஷ் திரும்பவும் லேப்டாப் திரைக்கு திரும்பினார்.
“சரி நான் உள்ள இருக்கேன். அந்த ஆள் வந்து சரி செஞ்சுட்டு போனதும் சொல்லு.”
***
“ஹெல்லோ மிஸ்டர் கணேஷ்!” என்று வாசலிலிருந்து ஒரு குரல். கதவு பக்கத்தில் இருக்கும் ஜன்னல் வழியாக, வீட்டு எஜமானர் தனது முகத்தை காட்டி, கைகளை அசைத்து புன்னகைத்தார். பெயர் காலேத். வழவழப்பான முகம். மலாய்க்காரர். தலையில் ஒரு ஸ்போர்ட்ஸ் கேப். வழுக்கையை மறைக்கவா என்ற சந்தேகம் கணேஷிற்கு உண்டு. வியர்வை உறிஞ்சும் தொளதொள சட்டையும் ஷார்ட்ஸும் அணிந்திருந்தார். டென்னிஸ் ஆட போகிறவர் போல. ஆனால் லலிதா பார்த்தால், அவரை டென்னிஸ் ஆடுபவர்களுக்கு பந்து பொறுக்கி போடுபவர் என்று தான் சொல்வாள்.
அவரையே கேட்டால் சிங்கப்பூர் ஏர்லைன்ஸ்ஸிற்கு வேலை செய்வதாக சொல்வார். “சிங்கப்பூர் ஏர்லைன்ஸ் எல்லாம் டூ மூச்! டைகர் ஏர்வேஸ்ஸா இருக்கும்!” என்றாள் லலிதா அவரை முதலில் பார்த்ததும். அவளுக்கு காலேதை சுத்தமாக பிடிக்கவில்லை. வீட்டு வாடகையை 100 டாலர் குறைக்க முடியுமா என்று பேரம் பேசிய போது, மூக்கால் அழுதார். ஹால் சுவர்களை பெயிண்ட் செய்து தர முடியுமா என்று கேட்டதற்கும் அதே வழவழப்பான மூக்கால் அழுதார். அது மட்டுமல்லாமல், ஒவ்வொரு மாதமும் தானே வந்து கைப்பட வாடகையை கேஷாக வாங்கி செல்கிறேன் என்ற நிபந்தனை வேறு. “இன்டர்நெட் வழியா டிரான்ஸ்பர் பண்ணா அந்த ஆளு அக்கௌண்டுக்கு போகாதா என்ன?” வீட்டு எஜமானர் அவ்வப்போது வந்துபோவது லலிதாவிற்கு பிடிக்கவில்லை.
“ப்ளம்பர் வந்துட்டானா?” காலேத் வாசலில் ஷூவை கழட்டிக்கொண்டே விசாரித்தார்.
“இல்லியே இன்னும் இல்லியே”
“அய்யா!” பெருமூச்சு விட்டபடி உள்ளே நுழைந்து, தலையை வலதும் இடதும் ஆட்டிக்கொண்டு, மொபைலை வெளியே எடுத்தார்.
“அவனுக்கு கொஞ்ச நேரம் முன்னாடி தான் போன் அடிச்சேன். இந்நேரம் வந்திருக்கணும். எங்க இருக்கானோ தெரியல.”
“ஓ” என்றார் கணேஷ். வேறு என்ன சொல்வது என்று தெரியவில்லை.
“சரி நீங்க வாங்க. நம்ம அந்த டிராயரை சரி செய்வோம்!”
“அந்த டிராயர்” என்பது சமையல் அறை அலமாரியில் இருந்த பல டிராயர்களில் ஒன்று. அலமாரியின் இடது ஓரத்தில் ஒன்றன்கீழ் ஒன்றாக இருக்கும் மூன்று டிராயர்களில் முதல் டிராயர் அது. வீட்டை முதல் முறையாக காண வந்தபோது கணேஷ் அதை சும்மா திறந்து பார்த்தார். கையோடு அதன் முன் பாகம் வந்துவிட்டது.
வீடு பழைய வீடு. காமன்வெல்த்தில் தங்கிளின் ஹால்ட் என்னும் கட்டிடம். 1960களில் கட்டப்பட்டது. அநேகமாக சிங்கப்பூரின் அனைத்து மூத்த குடிமக்களும் இந்த கட்டிடத்தில் ஏதோ ஒரு கட்டத்தில் தங்கி இருக்க வாய்ப்புண்டு என கணேஷ் நினைத்தார். தனது பழைய வீட்டு எஜமானரிடம் சொன்னபோது அவர், “நான் என்னோட சின்ன வயசுல அங்க தான் வளந்தேன்” என்று ஃப்ளாஷ்பேக் மோடுக்கு போயிட்டார்.
இன்னும் நான்கு வருடங்களில் இந்த கட்டிடத்தை முழுதாக இடித்து தகர்த்துவிட்டு, புதிதாக எச்.டீ.பீ கட்டிவிடும். அது வரை எப்படியாவது தேத்தி விடலாம் என்ற முடிவில் இருந்தார் வீட்டு எஜமானர் காலேத்.
இப்போது கூட அந்த கைய்யொடு வந்த டிராயரை “சரி செய்யலாம்” என்று அவர் சொன்னதன் அர்த்தம், அதை டேப் போட்டு திறக்கவே முடியாமல் ஒட்டிவிடலாம் என்பது தான். இதற்காகவே சாம்பல் நிறத்தில் ஒரு டேப் வாங்கி வந்திருந்தார். ஆணி அடித்து சரி செய்யும் அளவிற்கு பலகை இல்லை. கரையான் கரைத்தது போல செதில் செதிலாக பிரிந்து வந்துவிட்டது. ஆகாவே டேப் போட்டு விட்டால், திறக்கவே தேவை இல்லை என்ற அற்புதமான யோசனையுடன் வந்திருந்தார் காலேத்.
ஹாலிலிருந்து கிட்சனுக்கு செல்கையில், ஹால் மேசையில் உள்ள முறுக்கு டப்பாவை பார்த்ததும், “முறுக்கு!” என்றார் காலேத்.
“ஆமா முறுக்கு” என்றார் கணேஷ்.
“என் பொண்ணுக்கு முறுக்கு ரொம்ப பிடிக்கும்!”
“ஓ”
வாயை பிளந்து கிடக்கும் டிராயர் முன்னே காலேத் குந்தி அமர்ந்தார். முதலில் டேப்பை பல்லால் கடிக்க போனார். பிறகு கத்தரிக்கோல் இருக்கிறதா என்று கணேஷிடம் கேட்டார். பிறகு அதை ஒரு கையில் வாங்கிக்கொண்டு, மற்றோரு கையில் டிராயர் மூடியை வாங்கிக்கொண்டு, மெதுவாக ஒட்ட ஆரம்பித்தார்.
“காலைலேர்ந்து நான் இன்னும் சாப்பிடல, மிஸ்டர் கணேஷ். ஃபாஸ்டிங். ரொம்ப வீக்கா இருக்கேன். தலை வேற லைட்டா சுத்துது.”
அப்போது தான் கணேஷிற்கு ஹரி ராயாவை முன்னிட்டு சாப்பிடாமல் இருப்பார்கள் என்பது நினைவுக்கு வந்தது.
“ஏதாச்சும் சாப்பிடுறீங்களா?”
“இல்ல பரவாயில்ல. இங்க வேலைய முடிச்சிட்டு வீட்டுக்கு போய் தான் சாப்பிடணும். நான் இந்த மாசம் வெறும் டேட்ஸ் தான் சாப்பிடறேன்.”
“ஓ அப்படியா”
“ஏர்லைன்ஸ் வேற கொல்லுறாங்க! தே ஆர் ஸ்டுப்பிட் லா! இன்னும் அடுத்த மாச செட்யூல் வரல. நான் ஹரி ராயாக்கு ஊர்ல இருப்பேனான்னே தெரியல. உங்களுக்கு லீவ் உண்டு தானே மிஸ்டர் கணேஷ்?”
“ஆமா ஆமா லீவ் தான்… “
பாவம் அவர் புலம்பும் போது, நமக்கு லீவ் என்று சொன்னால் வறுத்த படுவாரோ என்று கணேஷ் மனதில் பட்டது. உடனே பேச்சை திசை திருப்ப, “நீங்க பொறந்து வளந்தது சிங்கப்பூரா?”
“மலேசியா. பேசாம அங்கேயே இருந்திருக்கலாம்.”
“ஏன்? சிங்கப்பூருக்கு என்ன?”
“அய்யோ! கேக்காதீங்க மிஸ்டர் கணேஷ். இந்த ஊருல ஒரு பக்கம் காசு வருது. இன்னொரு பக்கம் காசு போய்க்கிட்டே இருக்கு!”
இந்த வாக்கியத்தை வலியுறுத்த, இடது பாக்கெட்டுக்குள் கைவிடுவது போலவும் வலது பாக்கெட்டிலிருந்து கை வெளியே வருவது போலவும் செய்கை செய்தார்.
“கவர்ன்மென்ட் காசு புடுங்கறதுலயே குறியா இருக்கு. எனக்கு மட்டும் மனைவி கொழந்த இல்லாட்டி, நான் சிங்கப்பூர்லயே இருக்க மாட்டேன் தெரியுமா?”
வீட்டிற்கு டெபாஸிட் கட்டும் போது காலேதின் மனைவியை பார்த்த ஞாபகம் கணேஷிற்கு. சிகப்பு நிற ஹிஜாப் மற்றும் ஸ்டைலான கண்ணாடி போட்டிருந்தார். “ஹெல்லோ” என்று வாயால் மட்டும் சொல்லி நின்ற கணேஷிடம் முன்வந்து கை குலுக்கினார். அவரின் கை மென்மையாக இருந்தது. காலேதின் வயதிற்கு மிக குறைவான வயது போல தோன்றியது.
“இங்க ஸ்கூலு, ஹாஸ்பிடல், இது ரெண்டு மட்டும் தான் உருப்படியா இருக்கு. இல்லாட்டி நான் மலேசியாவே போய்டுவேன்.”
காலேத் டிராயரை மேலிருந்து கீழ் ஒட்டிவிட்டார். அதை அழுத்தியப்படி தலையை சற்று பின் நகர்த்தி பார்த்தார். பிறகு குறுக்கே ஒட்டுவதற்கு டேப் பிரித்தார்.
“போன வாரம் கூட கே.எல் போயிருந்தேன். கார் ஓட்டிக்கிட்டு ரோட்டுல போறேன், பக்கத்துல ஒரு பீ.எம்.டபிள்யூ கார் வருது. நான் இங்க என்னோட சாதாரண காருக்கு கட்டின காசுக்கு அங்க பீ.எம்.டபிள்யூ வாங்கலாம் தெரியுமா? அதுவும் இங்க பத்து வருஷம் கழிச்சு என் காரு துண்டு சீட்டு ஆகிடும்.”
“துண்டு சீட்டா?”
“உங்களுக்கு தெரியாது? உங்க காரு நீங்க வித்தாகணும். அப்புறம் ஒரு பேப்பர் கொடுப்பாங்க. இது தான் உன் காருக்கான விலை அப்படின்னு. அத நீங்க காசா வாங்கிக்க முடியாது. கென்னாட்! திரும்ப இன்னொரு கார் வாங்குறத்துக்கு உபயோகிச்சா தான் உண்டு.”
“பப்லிக் டிரான்ஸ்போர்ட் யூஸ் பண்ணறதுக்கு, கவர்ன்மென்ட் இப்படி செய்றாங்க போல.”
“பப்லிக் டிரான்ஸ்போர்ட் யூஸ் பண்ற மாதிரியா இருக்கு? கண்டவனெல்லாம் ஏறுறான்.” முகத்தை அருவருப்புடன் சுழித்தார். அந்த “கண்டவன்” லிஸ்ட்டில் தானும் இருப்போமா என்று கணேஷ் யோசித்தார்.
“உங்களுக்கு இங்கேர்ந்து ஆபீஸ் போக வசதியாத்தானே இருக்கு?”
“ஆன்ன்… எம்.ஆர்.டீ தான் பக்கத்துலயே இருக்கே… இல்ல பஸ் கூட எடுக்கலாம்.”
“மிஸ்டர் கணேஷ், நீங்க என்ன வேலை செய்யுறீங்க? ஐ.டீ தானே?”
“ஆமா”
குறுக்கேயும் நெடுக்கேயும் ஒட்டிவிட்டு டேப்பை எழுந்து பார்த்தார். பிறகு கீழேயும் டேப் ஒட்ட சென்றார்.
“அது ஒட்டாதீங்க. கீழ டேப் போட்டீங்கன்னா கீழ இருக்கற டிராயர திறக்க முடியாது”
“ஓ ஆமான்ல! சரி எங்க இந்த பிளம்பர்?”
திரும்பவும் தலையை வலதும் இடதும் ஆட்டிக்கொண்டு, மொபைலை எடுத்து திரையை பார்த்தார் காலேத்.
“நீங்க சாப்பிட்டீங்களா?”
“இன்னும் இல்ல” என்றார் கணேஷ், “வைஃப் உள்ள தான் இருக்காங்க. இத முடிச்சிட்டு சாப்பிடலாம்னு இருக்கோம்”
“ஓ அப்படியா? இல்ல இல்ல! மொதல்ல சாப்பிடுங்க. நான் கீழ வெயிட் பண்ணுறேன். நீங்க சாப்பிட்டு முடிச்சிடுங்க. அப்புறம் ப்ளம்பரை கூட்டிட்டு வரேன்”
மளமளவென்று வீட்டை விட்டு வெளியேறினார் காலேத். அவர் சென்ற ஐந்தே நிமிடத்தில் பிளம்பர் வந்துவிட்டார்.
“சாரி ஆன்ன்” என்றபடி உள்ளே நுழைந்தார். ஒல்லி உடல். அழுக்கு சட்டை. பீடி குடித்து கரை படிந்த பற்கள். கருப்பு வெள்ளை கலந்த தலை முடி ஒட்டவைத்தது போல நீட்டி கொண்டிருந்தது.
“எந்த டாய்லெட்?” என்று கேட்டார்.
“காமன் டாய்லெட்” என்று கணேஷ் அவருக்கு சமையல் அறையை ஒட்டியிருக்கும் கழிவறையை காண்பித்தார். பிளம்பர் நேராக உள்ளே சென்றார். ஃபிளஷ் கீழே இருக்கும் குழாய்களை குனிந்து சோதனை செய்தார். பிறகு தனது கைபையை விசிறி, எல்லா பொருட்களையும் தரையில் கொட்டினார். பல விதமான நட்டு போல்ட்டுகள், ஆணிகள், சிறிய குழாய் துண்டுகள் இவை அனைத்தும் தரையில் சிதறின.
கணேஷ் காலேதுக்கு வாட்ஸாப் மூலம் மெசேஜ் அனுப்பினார். இரண்டு நிமிடங்களில் காலேத் மீண்டும் மேலே வந்தார்.
“நீ எப்படி மேல வந்த? நான் கீழ தானே நின்னிட்டு இருந்தேன்?” என்று ப்ளம்பரிடம் ஆங்கிலத்தில் கேட்டார். பிளம்பரும் ஆங்கிலத்தில் பதில் சொன்னான்.
“படிக்கட்டு ஏறிதான் வந்தேன்!”
“ஓ! அவன் இந்த பக்கம் இருக்கற படிக்கட்டு எடுத்துட்டான் போல” என்று கணேஷிற்கும் புரியவைப்பதுப்போல் சொன்னார் காலேத். கணேஷ் தலை ஆட்டினார்.
“ஏன் நீ இவ்வளோ லேட்?” டாய்லெட் வாசலில் ஒரு கையை ஊன்றியபடி, குனிந்து வேலை செய்யும் ப்ளம்பரை கேட்டார் காலேத்.
“நீ எனக்கு காலைல கால் பண்ணி கண்ஃபர்ம் பண்ணனும்.”
“அதான் இன்னிக்கு வரணும்னு திங்கட்கிழமையே சொன்னேனே. நீ கூட சரி சரின்னு சொன்ன?”
“எனக்கு ஞாபகம் இருக்காதுலா! அதுக்கு தான் ஒரு நாள் முன்னாடி ஞாபக படுத்தினா நான் வந்துடுவேன். வயசு ஆச்சுல்ல?” ஒரு சிறிய ஸ்பேனர் எடுத்து ஏதோவொரு குழாயை திருகிக்கொண்டே பேசினார், “நல்ல வேல நீ இன்னிக்கு கூப்பிடும்போது நான் பக்கத்து ஏரியால இருந்தேன். அதுனால வர முடிஞ்சுது.”
“எங்க? இவ்வளோ லேட்டா வர? நான் வேற காலைலேர்ந்து இன்னும் சாப்பிடல தெரியுமா?”
“என் கிட்ட சைக்கிள் தான் இருக்கு. மெதுவாத்தான் வர முடியும்? எனக்கு என்ன உன்ன மாதிரி கார் இருக்கா? ஆமா, உன் கிட்ட எத்தனை காரு? ஒண்ணா ரெண்டா?” இளித்தப்படி பிளம்பர் கேட்டார்.
“எதுக்கு இப்போ? வேலைய பாருலா. ரொம்ப பேசாதே!”
“உனக்கென்னப்பா? வீடு வெச்சிருக்க. எனக்கு பொண்டாட்டி கூட இல்ல. கேர்ள்பிரண்ட் மட்டும் தான்.” பைப்பை திருகிக்கொண்டே இளித்தார் பிளம்பர்.
“கேர்ள்பிரண்ட்டா?” காலேதும் பின்னால் இருக்கும் கணேஷை பார்த்து, “பாத்தியா? இந்த வயசுல இந்த ஆளு எப்படி பேசுறான்னு?” என்பது போல சிரித்தார்.
“அய்யா!” என்று பிளம்பர் ஊளையிட்டார். சிதறி கிடக்கும் பொருட்களில் விறுவிறுவென எதையோ தேடினார்.
“என்ன ஆச்சு?”
“ச்ச்!” குழாய் அருகே முகத்தை எடுத்துச்சென்று உற்று பார்த்தார். பின்னர் பொருட்களை மீண்டும் துழாவினார். “போச்சுடா! ஏதோ பார்ட் இல்லைன்னு சொல்லி இன்னொரு நாள் வர போறானா? லலிதா வேற கத்துவாளே!” என்று கணேஷ் யோசிக்க துவங்கினார்.
சட்டென்று கண்ணில் ஏதோ பட்டது போல் ஒரு போல்ட்டை எடுத்தார்.
“எனக்கு ஃபாஸ்ட் பண்ணாமலே கண்ணு சரியா தெரிய மாட்டேங்குது” மறுபடியும் காலேதை பார்த்து சிரித்தார்.
“ஃபாஸ்ட் பண்ணா கண்ணு தெரியாதுன்னு யாரு சொன்னா? ஃபாஸ்ட் பண்ணி பாருலா! உனக்கு சக்தி கொடுக்கும் தெரியுமா? உடல் பலம் மட்டும் இல்ல. உன்னோட ஆத்மாவும் சக்தியாகும். உண்மை தான். உங்களுக்கு தெரியுமா மிஸ்டர் கணேஷ்?”
கணேஷ் காலேதின் தோளை தாண்டி பிளம்பர் உள்ளே என்ன செய்துக்கொண்டிருக்கிறார் என்று எட்டிப்பார்ப்பதில் மும்முரமாக இருந்தார். அதனால் காலேதின் திடீர் கேள்விக்கு என்ன சொல்வதென்று தெரியவில்லை.
பிளம்பர் சந்தேகத்துடன் காலேதை பார்த்தார்.
“ஆமாலா. உன் ஆத்மா சக்தி ஆகும். இங்கேர்ந்தே நான் என் அம்மா கூட பேசலாம் தெரியுமா? என் அம்மா கே.எல்ல இருக்காங்க. ஆனா நான் ஃபாஸ்ட் பன்னா அவங்களோட நான் பேசலாம். சும்மா சொல்லல. அது நான் உணர்ந்திருக்கேன். ஃபோன்ல இல்ல. மனசு வழியா.”
“வாஹ்! ரீலி ஆ?”
“ஃபாஸ்ட் பண்ணுறது மூலமா நீ சுத்தம் ஆகுற. சுத்தம் ஆகும் போது எல்லாமே செய்யலாம்.”
“உன் அம்மாவும் ஃபாஸ்ட் பண்ணுவாங்களா?”
“ம்ம்”
“இவங்க? இந்த ஐ.எஸ் க்ரூப். அவங்களும் பாஸ்ட் பண்ணுவாங்களா?”
“ஐ.எஸ்ஸா?! அவனுங்கெல்லாம் முஸ்லிம்ஸ்ஸே கெடையாதுலா. பயித்தியக்கார பசங்க! உங்களுக்கு தெரியுமா மிஸ்டர் கணேஷ்? மக்கள ஆத்துல இறக்கி... அப்படியே கழுத்த வெட்டி கொல்லுறாங்க. இதெல்லாம் இஸ்லாமே கெடையாது! இஸ்லாம் ஓட அஞ்சு பில்லர்ஸ் என்ன தெரியுமா? ஒன்னு ஃபாஸ்டிங். இன்னொன்னு தானம். மூணாவது...”
சற்று யோசித்தார். அதற்குள் பிளம்பர் காலேதை கூப்பிட்டார்.
“ஃபிளஷ் ரெடி! பாருங்க!”
காலேத் உடனே கழிவறைக்குள் சென்று ஒரு முறை ஃபிளஷ் அழுத்தி பார்த்தார்.
“வாங்க மிஸ்டர் கணேஷ். நீங்களும் ஒரு வாட்டி செக் பண்ணிடுங்க.”
கணேஷும் ஒரு முறை முயற்சித்தார். ஃபிளஷ் ஆனதும் தண்ணீர் மீண்டும் ரொம்பும் சத்தம் கேட்டது. “பாத்தீங்களா? தண்ணி கரெக்டா திரும்ப ரொம்புது. எல்லாம் ஓக்கே!”
கணேஷும் சரி என்றார். பிளம்பர் மின்னல் வேகத்தில் சிதறி கிடந்த அனைத்து பொருட்களையும் பைக்குள் போட்டுக்கொண்டு கிளம்பினார், “நான் கீழ வெயிட் பண்ணுறேன்” என்று காலேதிடம் சொல்லிவிட்டு.
“சந்தோஷமா மிஸ்டர் கணேஷ்? ஃபிளஷ் சரி பண்ணியாச்சு! முதல் மாசத்துல வீட்டுல வேற ஏதாச்சும் பிரச்சனை வந்தாலும் சொல்லுங்க. கண்டிப்பா பாக்கறேன்.”
“தாங்க்ஸ். ஹேப்பி ஹரி ராயா!” கணேஷ் வாசல் கிரில் கதவை மூடினார்.
“எனக்கு ஹரி ராயா உண்டான்னு தெரியல. முதல்ல வீட்டுக்கு போய் சாப்பிடணும்! எனிவே தேங்க்யூ மிஸ்டர் கணேஷ்!” ஷூவை அணிந்த பிறகு, “பூட்டிக்கோங்க” என்று சொல்லிவிட்டு கிளம்பினார்.
***
கணேஷ் படுக்கையறை கதவை திறந்தார்.
“போயிட்டானா அந்த ஆளு?”
“ம்ம்”
“பிளஷ் ஓக்கேவா?”
“ம்ம்”
“சரி நான் சாப்பாடு எடுத்து வெக்கறேன். நீ தட்டு எடு.”
கணேஷ் தட்டு எடுக்க சமையல் அறைக்குள் நுழைந்தார். கோணல்மாணலாக டேப் ஒட்டப்பட்டிருந்த டிராயர் அவர் கண்ணில் பட்டது. அவரால் சிரிப்பை அடக்கமுடியவில்லை.
***
