Ramuyana - Part 2

(Read Part 1 here).

His mouth was bleeding but he hid it with a couple of tissues in his hand. He was not seated in the most comfortable of positions. His head hung loose and swayed to the movements of the bus. The top half of his body was bent, his face almost touching his knees. Despite this awkward posture, he held the tissues tightly around his mouth and chin. Passengers entering the bus suffered a momentary setback though. It's not every night that you board a bus and see a formally-dressed Caucasian bowing groggily in front of you.

The bus driver was in no mood to care. He was focused on his usual business - whirling the bus around stiff road bends. One such bend caused the bent man to topple to the floor. A couple of old aunties gasped in unison and lifted themselves up from their seats as much as their stiff backs permitted. Another aunty tried waving to the bus driver to alert him of the condition of the toppled passenger. But no, the bus captain was a man with immense concentration and the gasps from Singapore's Pioneer generation, were not loud enough.

The toppled caucasian managed to fumble back to his seat, although there was a moment when he hovered dangerously close to swooping down again. After seating himself in his bent position, the man realized with chagrin that he had dropped his tissues. The aunties could now see blood stains on his lips, all the way down to his chin. There were more gasps and pointing fingers. One aunty pulled out a tissue from her perennial supplies and waved it in front of the man’s face. The man never heard her and continued his bent introspection. Finally, when another passenger prodded him, he turned and saw the tissue being offered. He received it but his inebriated brain could not fathom what it was. Holding it in his palm, he stared at it, trying to figure out the conundrum. Here was something wrapped in plastic that had pictures of flowers on it.

"Tissue! Tissue!" the aunty prodded the man's brain to comprehend. He blinked. The aunty then fished inside her bag once again and pulled out a little plastic bag. This was meant for the inebriated man to pick up the fallen tissues and drop them into. But, the man looked at the plastic carry bag held out in front of his face, and slowly dropped the tissue she had given him into it.

"No! That tissue for you to use!"

"I am fine! I am fine!" mumbled the man. He looked left and right through the bus windows, as if he could not handle the attention of the aunties anymore. The bus came to a halt and as the doors opened, the man picked himself up and wobbled out into the night. The aunty put her plastic cover and tissues back into her bag, muttering something in Chinese under her breath, that loosely translated to “fair-skinned monkeys”.

And that’s when the spectacled kid spotted a card lying on the bus floor. He picked it up. The name read “Hans Gosling”. But, before the kid could return the card, the doors of the bus closed gently and departed from the wobbly man. A bunch of workers heading home, turned around and whispered among themselves, taken aback by his bleeding mouth, as Hans Gosling wobbled past them, waving for a taxi.

***

Two weeks had rolled by since his dismissal. Ramu was still looking out for a job. One lazy Sunday evening, having nothing else to do, Sita sat fiddling with the TV remote distractedly. Ramu, who sat beside her, was lost in deep thought. Latchu, who sat on the floor was dividing his attention equally between the televison and his lecture notes.

“For this Akshaya Triti, where will you buy your gold?” asked a model from within the television, baring all her teeth. Sita sighed and switched the channel.

Ramu sprang up suddenly, shaken from his reverie. “I’ll just be back.”

“It’s ok dear. Why waste money unnecessarily? Now is perhaps not the right time to spend on gold.”

“Who said anything about gold? I am gonna get some takeaway for dinner. What do you want?” Ramu was already buttoning up his shirt.

“Oh…” said Sita, “Nothing.” She switched the channel again.

“One Nasi Goreng for me brother.”

Ramu showed a thumbs-up and stepped out, locking the outer grill gate, and pressed the lift button. As he did so, the light in the corridor began to flicker.

***

“So what do you say to this Mr. Beeru? Should we or should we not invest in coal?”

The conference room went silent. Ten men wearing black coats turned their gaze towards Beeru. But, Beeru was grinning at an empty chair beside him.

“Mr.Beeru?” pressed the gentleman, who had first asked the question. Beeru had been staring at the empty chair, ever since the meeting began. He was beginning to feel uneasy about it, “What do you say Mr.Beeru?”

“What do I have to say?”, Beeru shrugged, “Let’s ask Mr.Ramu. What do you think Mr.Ramu?”

Beeru addressed the last question to a pair of rubber slippers on the empty chair. Murmurs began spreading through the horde of coats. “Who is he talking to?” “Is that slippers on the chair?”

Khan, who stood at the entrance of the conference room, grinned and murmured into the ear of a nearby attendant, “I tell you right? After he fall that day, our boss go nuts!”

***

“And that’s how our film meets your goals of racial harmony and promotes Singaporean identity. In fact, the other thing to note in our plot is that each of the kids is from a different race. And they unite to solve the mystery in their HDB apartment. But, that will be subtle, and stay as a backdrop…”

“Umm sorry to interrupt you Mister… Mister Mike right?”, the panelist cleared his throat as he began, “You’ve actually just mentioned the problem with your script.”

Mickey was a bit taken aback. He didn’t mind being called Mike. He had thought so far that his telemovie pitch was going fine, from the vigorous nods that the spectacled lady, seated next to the main panelist had given.

“There’s a problem?” asked Mickey, looking to the spectacled lady as well. She nodded.

“Yes” the main panelist emphasized and after a pause, “We feel your script is too sophisticated for our audience.”

“Oh” Mickey’s tongue was stuck in his mouth. His fingers fidgeted with his laptop unconsciously.

“You see, we prefer to keep the telemovie simple. Let me give you a tip”, continued the main panelist, “Go home and narrate your story to your wife and kids. Then come back to me and tell me if they’d like to see it as a film.”

“But… but… We do have all your requirements woven into the plot” Mickey gave an appealing look to the spectacled lady, “The promoting national interest part is there. The fostering an informed society, the…”

“Mr.Mike, that’s the other thing. Actually Ms.Priscilla doesn’t understand English.”

Mickey stared at the main panelist and back at the spectacled lady. She nodded again.

“And I’ve presented for the last 20 minutes to her in English?”

“Yes, Mr.Mike. That’s exactly what you’ve done”, the main panelist smiled wide, and pointed to the door.

***

“Hey Latchu! It’s been more than an hour since your brother left. Can you check where he is? Getting takeaway can’t take this long…”

“He isn’t a kid. He will be back.”

“Something feels wrong...”

Latchu detached himself from his lecture notes and walked out immediately.

“Lock the door from inside. A couple of theft alert boards have been placed around our block.”

Sita nodded.

Within five minutes of Latchu leaving, Sita heard someone approaching. She went to the door, thinking it might be Ramu.

“Hello ma’am! Delivery!”, announced a man wearing a helmet. He wore a yellow uniform and was carrying a huge black bag in his hand. The light in the corridor flickered incessantly behind him.

“But I did not order anything”, said Sita.

The delivery guy grinned. The sparkle of his teeth was clearly visible through the helmet.

***

“Sita shall be pleased to see this!”

Ramu showed the gold ring to Latchu. It had the image of a deer carved on it. “I’d completely forgotten that I had given it to a friend. Just remembered after seeing that ad.”

“Will last us a few months”, remarked Latchu, gauging its weight in his palm.

Wanting to surprise his wife, Ramu reached his house and found the grill gate open.

“Sita? Sita?!”

The house was empty.

***

To be continued...

Ramuyana - Part 1

At that very moment, Mr. Danny Teoh’s respect for the kings of the past, shot up like fireworks on National Day. “Honestly, how did those blokes put up with so many wives? I can hardly get by with one!” thought he, as his eyebrows crinkled into anxious curves. “Were their crowns perhaps designed to cover up the ears? Or did they scamper into the wild simply to avoid being eaten up at home?”

If an average person were to glance casually at Mr. Danny Teoh, he might just notice a short, stocky build and a bald head. But if that average person were to observe Mr. Teoh with intent for a while, he might be able to make out the faint outlines of a burden that he carried around on his shoulders. That burden moved around with Mr. Teoh wherever he went, weighing down upon him every single hour of the day. Perhaps it even made him shorter. This was the burden of a shipyard business, passed on from generation to generation, which under his able governance had grown heavier.

And after much deliberation, Mr. Teoh had decided with 99.9% firmness, on whose shoulders the burden ought to be transferred. And that is when his wife walked into the picture, placed her hands on her hips and blew away the numbers and the decimal point. Mr.Teoh looked at her reflection in the dressing table mirror, as she held her face close to it and carefully applied a second coating of lipstick on her lower lip. At that very moment, he detested that lip. The same lip that he had once been mad about, when his head had thicker foliage.

The hand applying the lipstick paused. And the reflection of the eyes above the lips turned to him. A single eyebrow rose up slowly and shot a questioning arrow at him.

Mr. Danny Teoh laid down his weapons and surrendered, “Okay… I shall make Beeru the Managing Director...”

***

“Doors are closing”, announced a pleasant-sounding female voice. Ramu stood frozen in front of the train doors. The crowd bustled past him into the waiting train, in a hurry to not get jammed between the closing doors. There were a couple of “Sorry!”s and some polite pushes, as people twisted themselves to fit into available space. Peem-peem-peem! The train doors closed and it chugged along gently. Not a muscle moved on Ramu’s face.

A few moments ago, a number with four zeroes was his annual income. And now only one zero remained. “Where did the other digits vanish? What could I do next? What could I tell Sita? What went wrong with Mr.Teoh? Why did he dismiss me and appoint Beeru in my place?” These were but a few questions that bounced off within the walls of Ramu’s head.

Ramu was alone on the platform. He recollected the worried faces of his parents as they bid him farewell at the airport several years ago, when he departed for Singapore from his hometown in India. “Singapore is just four hours away. Do not worry. Your son will be fine” Mr. Vishwanath, one of the representatives from a university in Singapore had comforted them. 

And what a roller coaster ride the past ten years had been for him. Met Sita, fell in love and married her. And that was when Latchu moved to Singapore for his studies. And now all gone in a jiffy! There he was standing on the empty platform with glass doors shut in front of him and a pretty model winking at him from an ad, asking him to drink some soy milk.

***

Beeru soaked in the entire panoramic view from his window. The Singapore wheel was there. Standing still, behind the glittering Marina Bay Sands. He wondered how the wheel managed to appear still, while it was actually moving. Slowly…. very slowly… The earlier place where Beeru sat, all he could see was a white wall in front of him. On the left, was a closed wooden cupboard with some rotting files. And on the right, the posterior of secretary Jane, as she kept standing up to greet the manager, who kept passing by. And now he had a room all to himself. Finally! And a splendid view to top it off.

He stood there nose-to-glass with the window, gazing into the distance like a visionary, trying to fathom from the greyish wisps in the sky, what secrets the future held for him. And as he turned to take his seat, the vision that met the visionary’s far-seeing eyes, shocked him. His left eyelid that always lost control when he was in fury, got unhinged and fluttered as he shouted, “Khan! Where the hell are you?”

A lean guy dressed in a white formal shirt and loose pants tumbled in with folded hands.

“Yes sir.”

“What is this thing that I see lying on my chair?”

Khan followed Beeru’s quivering finger and looked at the spot on the chair that it pointed to. Right there, in the middle of the chair’s dark grey seating area was a pair of blue rubber slippers.

“What’s a filthy pair of slippers doing on my seat?! And whose are these?”

Khan stuttered. “Oh I am profusely sorry sir. I did not know about this. Maybe the cleaner aunty left it there. Might be Mr. Ramu’s.”

"Well... do you want to confirm with her?"

"Sure sir. In a moment." Khan whirled around to find the cleaner aunty. Frustrated that his sarcasm was lost on the poor creature, Beeru banged his fist on the desk.

“Khan! Stop! Do I have to tell you everything?! Please do arrange to have it removed!"

“At once sir” spoke the assistant and did the usual thing that assistants do. Bent his back, picked up the filthy thing in his hands and scuttled out of the room.

Beeru heaved a sigh of relief. He somehow expected Ramu to jump out of those slippers anytime and grab his seat. And that thought troubled him an awful lot. With another heavy sigh, he sat down on the chair and leaned back. Trrrrgg… Trrrrrggggg… dssssh… In the span of a few seconds, the backrest of the chair gave way and Beeru fell over. There was a light thump as the back of his head hit the carpeted floor.

***

“Brother... let me tell you one thing. Honest. You want two bedroom house for that price? In the city? For sure cannot. Woodlands or Hougang maybe can get", pronounced the agent. He sounded as if there were thousands of other clients queueing up to speak to him at that every moment.

“Okay do look for a house in Woodlands then”, said Ramu in a grim tone and cut the line. 

He looked up at the glass skyscraper, on the opposite end of the road. Its metallic signboard seemed menacing. He gripped the folder in his hands tighter. Took in a deep breath. Fast, repeating beeps resounded through the air. The signal for pedestrian crossing had turned green.

“Excuse me, I am here to meet your manager for an interview?”

A guy with a round face and thick-rimmed spectacles looked up from his desk. He had a tired expression as his eyes grazed over Ramu’s facial features. Then, there was a spark of recognition.

“Why… you’re the guy who stars in that serial right? The one at 9pm on Channel 5.”

“Sorry… what?”

The round face was completely lit up now. Two rows of white teeth and a dimple on his freckled cheeks were unveiled.

“Oh please follow me. This way. I’ll show you to the manager's office. Wow! I cannot believe that we are going to have a star working amongst us very soon…”

“Sorry but you must be mistak…”

“Oh my wife and I never miss an episode. Am a big fan of yours. I didn’t get your name though. What was it again?”

“Ummm… The name is Ramu.”

“It’s a pleasure meeting you Mr.Ramu!” said the thick-rimmed guy with a gentle bow. He pointed with the back of his palm at a door.

“Good afternoon sir”

“Oh please come in. Mr. Ramu right?”

“Yes sir. Am here for the interview. The manager position...”

“Aahh yes yes. Do sit down and tell us about yourself Mr. Ramu.”

“Us?”

Ramu looked around the room. He couldn’t spot anyone other than the manager, who was seated behind the desk. He was completely immersed in his laptop screen.

“What is the experience you’ve got Mr. Ramu?”

The manager had not lifted his gaze from his laptop. Ramu’s right hand which had gone into the folder to fish out his resume, stopped on its track. He began talking, unsure where to look.

“Well… I’ve… I’ve worked for two years... at IUTIA Pte Ltd in a senior manager role. And before that...”

“What would you say is your greatest achievement?” The manager shook his head slightly with a grin and typed something into his laptop, as he asked this question.

“Is this guy chatting with someone else?” thought Ramu as he replied, “Oh there was this one occasion in my previous company when a bunch of workers were creating a nuisance. I personally dragged them out by the collar. I believe in enforcing values. I believe in getting my hands dirty. A manager’s not just someone who sits in a chair and gives...”

“Two glasses of milk and three ladies. How would you split it among them?”

“Umm… does it have to be equal?”

“An old man and a young boy are drowning. Who would you save?”

“Well… Depends on the…”

“Have you ever broken a vow?” 

“I try to keep promises I make...”

“How about a bow?”

“Sorry what?”

“Haha. Just kidding!”

The manager finally looked up from his laptop. He had a polite smile plastered on his face.

“Sorry Mr.Ramu. But I think you’ve still got to prove yourself.”

“But...”

A closed file was handed over to him, “Could you please pass this to my secretary outside? Thank you.”

As Ramu shut the door behind him, the manager turned back to his laptop screen.

“Nasty afternoon... I wonder why he seemed familiar though.” 

He began shortly to whistle a tune.

***

Some birds looked cute. Some had vibrant colours, which could produce arresting visuals on camera. Some had sweet voices that you could listen to when you had your fingers intertwined with a lover in a park. Worst case, at least their meat tasted fine. But, these yellow-beaked, yellow-legged creatures were among the most useless biological products manufactured by nature. Nasty voices and incorrigible public behaviour. He shooed the two birds perched on that particular bench with the contempt of chasing away a fly from the food that one planned to relish. The two grey blotched blunders of nature simply hopped a few feet away from him and continued their purposeless existence.

“Mickey, how about next weekend? Let’s please meet up. We need to make a film.” A male voice pleaded with him on the phone.

“Have patience my friend. Creativity needs inspiration”, spoke Mickey as he parked his posterior comfortably onto the bench he had just conquered, “To be honest, I don’t feel like I can write a story now.”

The voice on the phone turned sarcastic, “Oh what do you feel like doing then?”

“I feel like…”, Mickey thought for a while, “...like picking up a stone and hitting one of these nasty birds.”

***

There was no maid to wash vessels. There was no air-con to spit out air, cooled down to a specific temperature. There was no washing machine to churn out clean clothes. Two chairs and two table fans were all they had in the house in Woodlands in which Ramu, Latchu and Sita began to perform their daily chores. Earlier, Ramu would be calmly seated in his house sipping Starbucks coffee, while the world news popped up in his iPad. But now, he trudged everyday to the market nearby to buy the newspaper and look for available job openings. 

On one such afternoon, as Ramu sat at home wading through the classified ads, there was a knock at the door.

"Hello sir! My name is Syeda”, a young girl greeted Ramu with a smile as he opened the door. She had a pen in her right hand and a bag slung over her left shoulder. What has she come to sell? Perhaps she’s a friend of Latchu…

“Latchu! There’s someone here to see you!” said Ramu absent-mindedly and walked back to his newspaper.

“Yes?” Latchu walked to the door.

“Sir, do you know about Cancer?” began the young girl, unfolding a brochure, “5 out of 10 people in Singapore...”

Latchu banged the door shut. 

“There are people here rotting away with neither a job nor money to live. And I must educate myself about cancer it seems!” he muttered to himself.

Syeda stared at the closed door in shock for a while, before turning around and trotting off. Her hand that held the pen quivered in anger.

***

To be continued...

மீனாட்சியின் சாகசங்கள்

வெள்ளை காகிதத்தின் மேல் சரக் சரக்கென்று நகர்ந்த கை, சில நொடிகளில் 20 பிழைகளை சுற்றி சிகப்பு பேனாவால் வளையங்கள் போட்டது. மீனாட்சி திகைப்புடன் அந்த இயந்திரத்தை நோக்கினாள்.

“திருமதி மீனாட்சி, நீங்கள் பார்கின்றவாரு, இந்த ஆர்-152 ரோபாட், எழுத்து பிழைகளும் சரி, ஒற்று பிழைகளும் சரி எல்லாவற்றையும் கண்டறிந்து விட்டது. பாருங்கள்.”

மீனாட்சியிடம் இயந்திரம் சரி பார்த்த தாழை நீட்டினார் திரு.கண்ணபிரான். ஆர்-152 பேனாவை மேஜை மீது வைத்து விட்டு, உறைந்தது.

மீனாட்சிக்கு ஒன்றும் பிடிப்படவில்லை. நெற்றிப்பொட்டில் நரம்பு தெறிப்பது போல இருந்தது. தாழில் இருக்கும் கட்டுரையை பார்த்தாள். பிழைகள் சரியாக சுட்டிக்காட்ட பட்டிருந்தன.

“இன்னொரு விஷயம் கவனியுங்கள்”, கைகளை மேஜை மீது இணைத்தப்படி திரு. கண்ணபிரான் தொடர்ந்தார், “கட்டுரையில் ஒரு இடத்தில் ஆபிஸ் என்று எழுதப்பட்டிருக்கிறது. அதையும் ஆர்-152 சுட்டிக்காட்டி, அலுவலகம் என்று திருத்தியிருக்கிறது.”

“மற்றொரு இடத்தில் சம்பாஷனை என்று ஒரு சொல் வருகிறது பாருங்கள். அது சமஸ்க்ரித சொல். அதையும் கோடிட்டு ‘உரையாடல்’ என்று பரிந்துரைத்துள்ளது.”

தன்னையே அறியாமல் மீனாட்சியின் தலை மேலும் கீழும் நகர்ந்தது.

“நீங்கள் எத்தனை தமிழ் புத்தகங்கள் படித்திருப்பீர்கள்?”

“ஆன்ன்?...” மீனாட்சிக்கு கேள்வியின் நோக்கம் புரியவில்லை.

“தோராயமாக சொல்லுங்கள். எத்தனை தமிழ் நூல்கள் வாசித்திருப்பீர்கள்?”

மீனாட்சி மெளனமாக இருந்தாள்.

“ஐந்நூறு? ஆயிரம்? ஆர்-152 எல்லா தமிழ் நூல்களையும் படித்திருக்கிறது. எந்த ஒரு வாக்கியம் நீங்கள் தந்தாலும், அரை வினாடிக்குள் அது எந்த நூல், எந்த காலம், என்ன அர்த்தம், எல்லாம் சொல்லிடும். வேறு ஏதாவது பரிசோதனை தாங்கள் ஆர்-152விற்கு தர விரும்புகிறீர்களா?”

தன்னையே அறியாமல் மீனாட்சியின் தலை வலதும் இடதுமாக நகர்ந்தது.

“நன்று. எங்கள் ஆர்-152ன் ஆற்றல்களை காண்பிக்க நீங்கள் தந்த வாய்ப்புக்கு நன்றி. உங்கள் மின்னஞ்சலுக்கு நான் ஒப்புதல் ஆவணத்தை அனுப்பிவிடுகிறேன். உங்களின் கையெழுத்தை சேர்த்து சனிக்கிழமைக்குள் திருப்பி அனுப்பிவிடுங்கள்.”

திரு கண்ணபிரான் ஆர்-152வை பார்த்தார். அவரின் பார்வையை புரிந்துக்கொண்ட இயந்திரம், எழுந்து கதவை ஒரு கையால் திறந்தப்படி பிடித்துகொண்டு, மீனாட்சியை பார்த்தது.

மீனாட்சிக்கு சிறிது நேரம் கழித்து தான் புரிந்தது. மெதுவாக எழுந்து கதவை நோக்கி நடந்தாள். இயந்திரத்தின் முகத்தில் கண்ணியமான புன்னகை ஒட்டப்பட்டது போல் இருந்தது. அறையை விட்டு அவள் வெளியேற, திரு. கண்ணபிரான் மேஜைக்கு கீழ் இருந்த ஒரு பொத்தானை அழுற்றினார். வெளியே, கதவின் மேல் இருந்த திரையில் எண் 0431லிருந்து 0432 ஆனது.

திரு. கண்ணபிரானின் அறையிலிருந்து எம்.ஆர்.டி ஸ்டேஷனுக்கு நடக்கும்வரை, மீனாட்சிக்கு சுற்றி இருப்பது எதுவும் பதியவில்லை. சிந்தனைகளில் தொலைந்திருந்தாள்.

இரண்டு மாதங்களுக்கு முன்பு அவள் வீட்டுக்கு வந்த கடிதம் நினைவுக்கு வந்தது. அவள் வாழ்க்கையையே புரட்டி போட்ட கடிதம்.

திருமதி மீனாட்சி அவர்களுக்கு,

அணுக்கதிர்களின் தாக்கம் காரணமாக உலகெங்கும் நடந்து வரும் மார்ஸ் இடம்பெயர்தல் பணிகள் உங்களுக்கு தெரிந்ததே. சிங்கப்பூருக்கு ஒரே ஒரு வின்க்கப்பல் தான் ஒதுக்கப்பட்டுள்ளது*.

விண்கப்பல்லில் அனுமதிக்கப்பட, 25 மே மாலை 5 மணிக்கு நடைப்பெற்ற உங்களின் நேர்க்காணல் தொடர்பாக இந்த கடிதம். வலுவான போட்டியின் காரணமாக, மற்றும் விண்கப்பலில் இடப்பற்றாக்குறையால், நீங்கள் தேர்வு செய்யப்படவில்லை என்பதை வருத்தத்துடன் தெரிவித்து கொள்கிறோம்.

இதனால் பூமியில் இருக்கும் உங்களின் உரிமைகள் எந்த விதத்திலும் பாதிக்கப்படாது. அடுத்த இரண்டு வருடங்களுக்கு உங்களின் சொத்துரிமைகள் அப்படியே இருக்கும். குடிமக்களுக்கும் நிரந்தர வாசிகளுக்கும் சலுகைகள் அலிக்கப்படும்**.

இந்த முடிவை குறித்து உங்களுக்கு சந்தேகங்கள் இருந்தாலோ, நீங்கள் முறையீடு செய்ய விரும்பினாலோ, எண் 67584599யை அல்லது contactus@marsmission.org என்ற மின்னஞ்சலை தொடர்பு கொள்ளுங்கள்.***

நன்றி,

விக்டர் டான்

தலைவர்

மார்ஸ் செலெக்ஷன் கமிட்டி

*வின்க்கப்பலின் விவரங்களுக்கு இணைப்பு இ-2 காண்க.

**சலுகை விவரங்களுக்கு இணைப்பு இ-5 காண்க.

***உங்கள் முறையீட்டை காரனமின்றி நிராகரிக்கும் உரிமை செலெக்ஷன் கமிட்டிக்கு உண்டு.

அந்த கடிதத்தை படித்தவுடன் மீனாட்சிக்கு பக்கென்றது. இரண்டு விஷயங்கள் அவளை உறுத்தின. ஒன்று, “அளிக்கப்படும்” என்ற சொல்லில் “ள”விற்கு பதில் “ல” இருந்தது. இரண்டு, மார்ஸுக்கு சென்றதும், இவ்வாறான தாக்குதல்களிலிருந்து தமிழை யார் காப்பாற்றுவார்கள்?!

மீனாட்சி ஒரு தமிழ் ஆசிரியர். அதுவும் சாதாரண ஆசிரியர் அல்ல. சிங்கப்பூரில் தமிழின் தரத்தை தூக்கி நிறுத்தும் பளுவான பணியை ஏற்றுக்கொண்ட ஆசிரியர். பள்ளிப்பனியை தவிர, கட்டுரை தொகுப்புகளை திருத்துவது, தொலைக்காட்சி தொடர்களின் மலிவான தமிழை எதிர்த்து புகார் கடிதம் எழுதுவது, போன்ற காரியங்களில் தானே சென்று ஈடுப்பட கூடிய ஒருவர். சாங்கி விமான நிலையத்தில் இருக்கும் ஒரு சிறிய பலகையிலும் தமிழில் எழுத்து இருக்க வேண்டும் என்று போராடியவர். பல தமிழ் மொழி விழாக்களுக்கு குத்துவிளக்கேற்றி, ஓரிரண்டு வார்த்தைகள் பேசி துவக்கி வைக்க, ஒவ்வொரு வருடமும் அழைப்புகள் வந்து குவியும். அப்படியொரு மீனாட்சிக்கு இப்படி ஒரு கடிதம்.

“ஹ்ம்ம்… பாரதி சொன்னது சரியாப்போச்சு!” என்று நினைத்தாள். மேல் முறையீடு செய்ய வேண்டும் என்று முடிவு செய்தாள். “அது எப்படி ஒரு ஆசிரியர் செய்யக் கூடிய வேலையை ஒரு இயந்திரம் செய்யும்? ஒரு திருக்குறளை பற்றி அதனால் உருகி உருகி இரண்டு மணி நேரம் பேச முடியுமா? இரண்டு மணி நேரம் என்ன… இரண்டு நிமிடம் பேச முடியுமா?!”

ஆனால் இயந்திரத்திற்கு அவள் தொடுத்த அனைத்து பரிசோதனைகளும் வீணாயின. முறையீடு நிராகரிக்கப்பட்டு, திரு. கண்ணபிரானின் அலுவலகத்திலிருந்து வெளியேறிய அந்த தருணம், மீனாட்சியின் மனதில் ஒரே ஒரு எண்ணம் தான் இருந்தது.

“மற்ற தமிழ் ஆசிரியர்களுக்கு இடம் கிடச்சிருக்குமா?”

***

அஜய் தள்ளுவண்டியை சூப்பர்மார்க்கெட்டின் சலவை பொருட்கள் பிரிவுக்குள் நகர்த்தியப்படி யோசித்தான்.

“கதைய அடுத்து எப்படி கொண்டு போலாம்? மீனாட்சிக்கு தோல்வி. அடுத்து என்ன செய்வா? அவளோட சக ஆசிரியர்களோட பேசற மாதிரி ஒரு பகுதி எழுதலாமா? எந்த தமிழ் ஆசிரியருக்கும் வின்கப்பல்ல இடம் இல்லைன்னு கொண்டு போலாமா? கலாய்யா இருக்கும்.”

“பிளாஸ்டிக் பாட்டிலா இல்ல பாக்கெட்டா? எது வாங்கலாம்?”

அவன் முன்னே ஒரு கைக்குழந்தையை கங்காரூ குட்டிப்போல மாட்டியப்படி ஒரு பெண் நின்றிருந்தாள். அவனிடம் கேள்வி கேட்டது அந்த பெண் தான். ஒரு வினாடி யார் இந்த பெண் என்று யோசித்தான். ஓ! ஸ்ருதி...

“என்ன?”

“பாக்கெட்டா பாட்டில்லா?” கீழ்தட்டில் இருந்த இரண்டு சலவை திரவங்களை ஸ்ருதி சுட்டிக்காட்டினாள். ஒன்று இளஞ்சிவப்பு நிற பிளாஸ்டிக் பாட்டிலில் இருந்தது. மற்றொன்று வழவழப்பான நீல நிற பாக்கெட்டில் இருந்தது.

“எது உனக்கு வெச்சுக்க சுலபம்?”

“பாட்டில்னா மூடி வெச்சு மூடிக்கலாம். பாக்கெட்டுன்னா சில சமயம் ஒழுகிடுது.”

“அப்போ பாட்டில்லே வாங்கிடுவோம்.”

“ஆனா பாட்டில் இரெண்டு டாலர் வில ஜாஸ்தி...”

“ச்ச்… எனக்கு எதுனாலும் ஓக்கே.”

அஜய் மீண்டும் யோசனையில் மூழ்கினான். ஸ்ருதி அவனை முறைத்ததை அவன் கவனிக்கவில்லை.

“உலகத்துல இருக்கற எல்லாரும் அவள விட்டுட்டுப்போனா பத்தாது. இன்னும் கொஞ்சம் இக்கட்டுல மீனாட்சிய போடணும்... என்ன செய்யலாம்? எந்த தமிழ் ஆசிரியருக்கும்...”

“வீட்டுல நாளைக்கு பால் இருக்கா?”

ச்ச்… மூச்சை உள்வாங்கினான் அஜய். வேகமாக ஓடுகையில் யாரோ வந்து முட்டித்தள்ளியது போல ஓர் உணர்வு அவன் தலைக்குள். எரிச்சல் ஏறியது.

***

சிங்கப்பூரில் எங்கு சென்றாலும் அஜய்க்கு மூச்சுத் திணறும். காலையில் அலுவலகம் செல்வதற்கு இரண்டு ரயில்களை விட்டு, மூன்றாவதில் தான் இடம் கிடைக்கும். அதுவும் முட்டைகளை குழித்தட்டில் அடுக்கி, நடுவில் இருக்கும் இடைவெளிகளிலும் முட்டைகளை புகுத்தி, குளிர் சாதன பெட்டிக்குள் அடைத்தது போல இருக்கும் ரயில் பயணம். கிளிமெண்டியிலிருந்து ராபிள்ஸ் பிளேஸ் செல்லும் வரை. உணவு அருந்தும் போது கதை யோசிக்கலாம் என்றால், லா ப சாத்தில் க்யூவோ கியூ. மதியம் 12லிருந்து 2மணி வரை அமர ஒரு மேஜை பிடிக்க திண்டாட்டம். அப்படியே “கண்டேன் மேஜையை!” என்று அனுமன் போல குதித்து ஓடினாலும், அந்த மேஜையின் நடுவில் ஒரு டிஷ்யூ பேப்பர் அல்லது கார்டை வைத்து எவனாவது இடத்தை பிடித்திருப்பான். சுருட்டிய வாலுடன் வேறு இலங்கையை தேட வேண்டியது தான்.

இரவு வீட்டுக்கு வந்தால், குழந்தைக்கு சாதம் ஊட்டியப்படி ஏதாவது ஒரு தலைப்பு பேசப்படும். அதுவும் ஸ்ருதி பேசும் வேகம் இருக்கிறதே. அரை நொடியில் செயலிழந்த ஹீட்டரிளிருந்து இங்கிலாந்து அரசியலுக்கு தாவிடும். அவள் பேசும் சங்கதிகளை துரத்தி பிடித்து புரிந்துக்கொள்ள ஓடினால், பத்தே நிமிடங்களில் மூளையின் கால்கள் வலிக்கும்.

இந்த பேரமளியில், அஜய்யின் ஒரே ஆறுதல் - கழிவறை. “காலையில அவ்வளோ நேரம் டாய்லெட்டுல என்னதான் பன்னுறியோ…” என்று ஸ்ருதி சொல்லுவாள். அவளுக்கு புரியவில்லை.

இரு கன்னங்களிலும் கை வைத்தப்படி, அவன் கண்கள் கழிவறையின் கதவை வெறித்து பார்க்க, அஜய்யின் மூளை விடுவிக்கப்பட்ட குதிரை போல ஓடும். முந்தைய நாளில் கடந்த சம்பவங்கள், சந்தித்த மனிதர்கள், ஒட்டுக்கேட்ட உரையாடல்கள், பல வருடங்களுக்கு முன்பு படித்த வரிகள். இப்படி எந்த எல்லையும் இலக்குமின்றி துள்ளித் திரியும். உட்கார்ந்தேயிருந்த தொடைகள் சற்று உரைத்த பின்பு தான், எழுந்திருத்து பிளஷ் செய்யலாம் என்று அஜய்க்கு தோன்றும்.

***

இப்படிப்பட்ட அஜய்யிடம், “வீட்டுல நாளைக்கு பால் இருக்கா?” என்று வந்தது ஸ்ருதியின் கேள்வி.

தள்ளுவண்டியிலிருந்து நடுங்கும் கைகளை மெல்ல விடுவித்தான் அஜய். கழுத்திலிருந்து தலை உச்சிவரை வியர்த்தது. ஸ்ருதியை உற்று பார்த்தான். சட்டென்று திரும்பி ஓடினான். பில்லிங் கவுண்ட்டரில் நீண்ட கியூ. இருக்கும் இடுக்குகளில் தன்னை நுழைத்துக்கொண்டு ஓடினான். வாசலுக்கு வந்து வலது புறம் திரும்பி ஓடினான். வாசலில் ஷாப்பிங் கூடை எடுத்துக்கொண்டிருந்த ஒரு தாத்தா அவன் ஓடுவதை பார்த்தார். தெருவின் முக்குவரை ஓடினான். வலது பக்கம் திரும்பியும் ஓடினான். தனது பார்வையை விட்டு அவன் சென்றதும், தாத்தா காலி கூடையுடன் சூப்பர் மார்க்கெட்டில் நுழைந்தார்.

ஆள் நடமாட்டம் இல்லா தெரு ஒன்று வரும் வரை அஜய் ஓடினான். பிறகு நின்று முட்டிகளை பிடித்துக்கொண்டான். மூச்சு வாங்கியது. மெலிதான வெய்யில் அவன் தோள்களை பற்றிக்கொண்டது.

ஒரு சிறிய அதிர்வு. பிறகு இன்னொன்று. ஒரு வினாடிக்கு இரண்டு அதிர்வு என்றப்படி அதிர்ந்தது அஜய்யின் பாக்கெட். போனை வெளியே எடுத்தான். “ஸ்ருதி” என்றது திரை. இரண்டு மூச்சுக்கள் உள்ளே இழுத்துவிட்டு, போனை காதில் வைத்தான்.

“ஹெல்லோ?”

“... என்ன டா ஆச்சு? ஆர் யூ ஓக்கே?”

“ஹே ஸ்ருதி… யா.”

“எனக்கு பயமா இருக்கு. எதுக்கு ஓடின? எங்க இருக்க இப்போ?”

“இங்க தான். ஒரு அர்ஜண்ட் வேல இருக்கு... மறந்துட்டேன்... நீ வீட்டுக்கு போ. நான் வந்துடறேன்.”

“என்ன வேல? ஆர் யூ ஷுவர்?”

“யா யா. நீ வீட்டுக்கு போ. நான் இந்த வேலைய முடிச்சிட்டு வந்துடறேன்.”

போனை கட் செய்துவிட்டு பக்கத்தில் இருந்த பெஞ்ச்சில் அமர்ந்தான். அந்த பெஞ்ச்சில் ஒரு தாத்தா தூங்கி கொண்டிருந்தார். அமர்ந்தப்படியே, தலையை பின்னால் சாய்த்து, வாயை பிளந்தப்படி. அவர் பக்கவாட்டில் வண்ண ஒளி வீசும் ஒரு டப்பாவிலிருந்து மெல்லிசை பாட்டு ஒன்று ஒலித்துக்கொண்டிருந்தது. சீன பெண் ஒருத்தி தனது காதலனுக்காக உருகி பாடும் பாட்டு.

***

“நீ ஸ்மோக் பண்ணுறியா?”

அஜய் முழித்தான்.

“வேற எதாச்சும் பழக்கம்னாலும் சொல்லுடா. ஐ வோன்ட் ஜட்ஜ் யூ.”

இரவு நேரம். அஜய்யும் ஸ்ருதியும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்தப்படி, கட்டிலில் படுத்திருந்தனர். குழந்தை மனோ பக்கத்து தொட்டிலில் விரல் சூப்பி கொண்டே உறங்கி கொண்டிருந்தான்.

“என்ன ஸ்மோக்கிங்கா?!” அஜய்க்கு சிரிப்பு வந்தது.

“எதுனாலும் சொல்லு டா. பயமா இருக்கு.”

“ச்சே ச்சே! லூசு!” அவள் கன்னத்தில் கை வைத்தான். “உனக்கு தெரியும்ல. எனக்கு கதை பத்தி யோசிக்கும் போது யாராச்சும் பேசினா கடுப்பு ஆகும்ன்னு.”

“அதுக்காக ஓடிடுவியா? நீ எப்போ கதை பத்தி யோசிக்கரன்னு எனக்கு எப்படி தெரியும்?”

கோவம் அவள் உதட்டருகில் எட்டி பார்த்தது.

“புரியுதுடி. நான் என்ன செய்ய. நான் இப்போ எழுதுற கதை ஒரு எடத்துல போய் மாட்டிக்கிச்சு. நீ பேசிட்டு இருக்கும் போது என்னால அத பத்தி யோசிக்க முடியல.”

ஸ்ருதி மெளனமாக இருந்தாள்.

“அதான் வரும் போது பால் வாங்கிட்டு வந்தேனே.”

ஸ்ருதி அஜய்யின் கண்களிலிருந்து பார்வையை திருப்பி கொண்டாள். “நீ வாங்கினது மேரிகோல்ட். கேவலமா இருக்கும். நாம எப்போவும் வாங்குறது பார்ம்ஹவுஸ்.”

அஜய் பெருமூச்சு விட்டான். அவள் முகத்தை தனது பக்கம் திருப்பினான்.

“கோவமா?”

ஸ்ருதி அவன் கையை தட்டிவிட்டு திரும்பி படுத்து கொண்டாள்.

***

அஜய் காலையில் லேப்டாப் பேக்கை எடுத்துக்கொண்டு அலுவலகத்துக்கு கிளம்புகையில், மேஜை மீது ஒரு தாழ் எரிய பட்டது.

“இந்தியாக்கு டிக்கட் வாங்கிட்டேன். நானும் மனோவும் போறோம். ஒரேடியா. நீ உக்காந்து கதை எழுது.”

கைகளை கட்டியப்படி மேஜை அருகே ஸ்ருதி நின்றிருந்தாள். அஜய் உறைந்து போனான். தனது நண்பன் ஒருவன் சிங்கப்பூரில் விவாகரத்து லாயர்களுக்கு காசு கொடுத்து மாளாது என்று சொன்னது நினைவுக்கு வந்தது.

அவனின் முகத்தை கண்டு ஸ்ருதி சிரிக்க தொடங்கினாள்.

“டேய் லூசு! சும்மா சொன்னேன் டா. இரண்டு வாரத்துக்கு தான் போறேன். அதுக்குள்ள உன்னோட கதைய எழுதி முடி.”

சில வினாடிகளுக்கு பிறகு தான், அஜய்க்கு பேச்சு வந்தது. “ஓ… அப்போ… உன் ஆபிஸ்?”

“லீவு சொல்லிட்டேன். அம்மாவும் மனோவ பாக்கனும்னு சொல்லிட்டே இருந்தா. அவங்களோட கொஞ்ச நாள் இருந்த மாதிரியும் இருக்கும்.”

அஜய் கையில் லேப்டாப் பேக்குடன், ஸ்ருதியை கட்டி அணைத்தான்.

***

4 மாதங்கள் கடந்தன. இந்த 4 மாதங்களில் சிறிதாக சில மாற்றங்கள். பூமியிலிருந்து பெரும்பாலான மனிதர்கள் மார்ஸுக்கு இடம் பெயர்ந்து  விட்டனர். சிங்கப்பூரிலிருந்து 20 பேரை தவிர்த்து மற்ற எல்லோரும் எஸ்கேப்! இந்த 20 பேர், விண்கப்பலில் இடப்பற்றாக்குரையால் பூமியில் விடப்பட்டவர்கள்.

அந்த 20 பேரில், 5 பேர் தமிழர்கள். அதில் 2 ஆசிரியர்கள் (மீனாட்சி உட்பட). 1 பேராசிரியர். 1 இதழாசிரியர். மற்றும் ஒரே ஒரு சிறுவன்.

அந்த ஐவரில், மீனாட்சி போலவே, புருஷோத்தமனும் தமிழ் ஆசிரியர். வெள்ளை மீசை. சாம்பல் நிற முடி. தமிழ் நிகழ்சிகள் தொகுப்பதில் மன்னர். மார்ஸுக்கு ஓடிவிட்ட யாரை வேண்டுமானாலும் நீங்கள் கூப்பிட்டு, கடந்த 10 வருதங்களில் நடந்த சிறந்த தமிழ் நிகழ்ச்சி எது என்று கேட்டால், அது கண்டிப்பாக திரு. புருஷோத்தமன் ஒருங்கினைத்ததாகதான் இருக்கும்.

மற்றொருவர் வரதராஜன். பேராசிரியர். சொட்டை மண்டை. அதற்குள் கவிதைகள் மீது ஒரு தீரா பசி. பாரதியார் தான் இவரின் முதல் காதலி. தினம் கையில் ஏதாவதொரு புதிய புத்தகம் இருக்கும். (சிங்கப்பூரில் இருவதே பேர் மட்டும் இருந்தாலும், எல்லா நூலகங்களும் திறந்து தான் இருந்தன. இயந்திரங்களால் இயக்கப்பட்டு.)

கடைசியாக திரு. ரெத்தினம். தமிழ் முரசு செய்தித்தாள் இயங்கியப்போது, அதன் தொகுப்பாளர் இவர். தற்போது தமிழ் தாரை என்று நால்வர் மட்டுமே படிக்கும் இதழின் ஆசிரியர் (அவரையும் உட்பட). அது என்ன தமிழ் தாரை என்று யாராவது கேட்டால், “முரசு தான் கொட்டி முடிச்சாச்சே. இனிமே தாரை தான்!” என்பார். பார்ட் டயம்மாக புட் கோர்ட்டில் பரோட்டா கடையும் வைத்திருந்தார். (தற்போது ஒரேயொரு புட் கோர்ட் தான் இருந்தது. மற்றவை யாவும் க்ளோஸ்!) இதழில் கதை சுத்தியப்பின், கடைக்கு வந்து பரோட்டா சுத்துவார்.

இந்த நான்கு தமிழ் ஜீவிகளிடம் தனியாக சிக்கிக்கொண்ட அப்பாவி பரோட்டா தான் - சுப்பு. இந்த சுப்பு ப்ரைமரி 4 மாணவன். அவன் மட்டும் ஏன் இடம்பெயர்தலுக்கு தேர்வு செய்யப்படவில்லை என்பது புதிர். (கணிதத்தில் மூன்றாம் வகுப்பிலேயே முட்டை வாங்கினது தான் காரணம் என்று அவன் நினைக்கிறான்.) மிக குறைந்த அளவு தான் பேசுவான். முடிந்த அளவுக்கு நான்கு தமிழ் ஆசிரியர்களையும் கண்டுக்கொள்ளாமல் இருப்பான். கண்டுக்கொண்டால் எதாவது செய்ய சொல்வார்கள். அதுவும் அந்த நான்கு பேரும் ஒரே விஷயமா சொல்வார்கள்?

புட் கோர்ட்டில் சந்தித்தால் போதும்! நால்வரும் சேர்ந்து நீயா நானா தொடங்கி விடுவார்கள். “சுப்பு முதலில் படிக்க வேண்டிய இல்லக்கியம் எது?” இது தான் தலைப்பு. சுப்பு கண்டுக்கொள்ளாமல் பந்துங் பருகிக்கொண்டிருக்க, ஒருத்தர் பாரதியிலிருந்து ஆரம்பிக்கலாம் என்பார். மற்றொருவர் திருவள்ளுவர் தான் சரி என்பார். இன்னொருவர் சுஜாதா தான் சிறுவர்களுக்கும் பொருந்தும் மொழியில் எழுதுவார் என்பார். முடிவில் எதுவும் முடிவு ஆகாது. சுப்புவின் பந்துங் மட்டும் காலி ஆகும்.

இந்த நால்வரும் ஒன்று சேரும் விஷயம் ஒன்றே ஒன்று தான்.

“என்னுடைய கவிதை ஒன்னு இன்றைய இதழள்ல வந்திருக்கு பாருங்க”, என்பார் புருஷோத்தமன்.

“என்னுடையதும் தான்!” என்று மற்றவர்களும் சொல்வார்கள். பரோட்டா சுத்தி கொண்டிருக்கும் இதழாசிரியரின் இதழில் பதிப்பான தங்களின் கவிதைகளை மாறி மாறி நால்வரும் படித்து காட்டுவார்கள். பூரிப்புடன்.

***

இப்படி சென்றுக்கொண்டிருந்த சுகாமான வாழ்வில், ஒரு திடீர் திருப்பம். ஒரு திங்கட்கிழமை மதியம். புட் கோர்ட்டின் ஓரம் இருக்கும் ஒரு தொலைக்காட்சியில் வசந்தம் சேனலில் ஒரு தொடர் ஓடிக்கொண்டிருந்தது. முன்பெல்லாம் வசந்தத்தில் எப்போதாவது மறு ஒளிப்பரப்பு நிகழ்ச்சிகள் இருக்கும். இப்போது எல்லா நாளும் மறு ஒளிப்பரப்பு தான். அதுவும் இந்த தொடரில், ஏதோ இயந்திர கோளாறு காரணமாக அதே எபிசொட் தினமும் வரும். அதை பொருட்படுத்தாமல், மீனாட்சி பேனாவை தயார் நிலையில் வைத்திருந்தாள். (தமிழ் அல்லாத சொற்களை பட்டியலிட). பக்கத்து டேபிலில், வரதராஜன் நெகிழ்ந்து ஒரு வெண்பா படித்துகாட்டிக்கொண்டிருக்கையில், அவரின் விலாவை குடைந்தார் புருஷோத்தமன். வரதராஜன் மூழ்கி இருந்த கவிதை கடலிலிருந்து விடுப்பட்டு விழித்தார். புருஷோத்தமன் பக்கத்துக்கு டேபிளை சுட்டிக்காட்டினார்.

அந்த டேபிளில், சுப்பு ஒரு சீன மாணவியுடன் பேசி கொண்டிருந்தான். “சாதாரண விஷயம் தானே, இதுக்கு என்ன?” என்று வரதராஜன் நினைக்க, சட்டென்று அவருக்கும் புரிந்தது.

சுப்பு அவளிடம் சீன மொழியில் பேச முயற்சி செய்து கொண்டிருந்தான். உடைந்த சொற்களாகதான் அவன் வாயிலிருந்து வந்துக்கொண்டிருந்தது. ஆனால் கண்டிப்பாக சீன மொழி தான்.

உடனே தொலைக்காட்சி பெட்டிக்கு பின்புறம், நால்வர் சபை கூடியது.

“பெரிதாக ஏதோ சூழ்ச்சி நடக்கிறது”, என்றார் புருஷோத்தமன், தனது வெள்ளை மீசையை சொரிந்தப்படி.

“ஆமா… சீன மொழி ஏற்கனவே பேசுறவங்க போராதா?!” என்றாள் மீனாட்சி.

வரதராஜன் மட்டும் மெதுவாக சொன்னார், “எனக்கு அவர்கள் யதார்த்தமாகதான் பேசி கொண்டதாக தோன்றியது.”

“ம்ம்.. நடைமுறை.” உறுமினார் ரெத்தினம்.

மற்ற மூவரும் முழித்தனர். அதைக் கண்ட ரெத்தினம், “யதார்த்தம் என்ற சொல்லுக்கு பதிலாக நடைமுறை பயன்ப்படுத்தலாமே!” என்றார் புன்னகையுடன்.

எவ்வாறு இந்த பெரும் பிழை நடந்தது, என்று வரதராஜன் சிந்தனையில் மூழ்க, புருஷோத்தமன் ரெத்தினத்தை முறைத்தார்.

“சமஸ்க்ரிதம் இப்போ நம்ம பிரச்சனை இல்ல ரெத்து! அத நம்ம அப்புறம் கவனிச்சிப்போம். சுப்பு சீன மொழி பேச ஆரமிச்சுட்டா என்ன ஆகும் யோசிச்சு பாருங்க!”

***

அன்றிரவு மீனாட்சிக்கு ஒரு கெட்ட கனவு. ஆரம்பம் நன்றாக தான் இருந்தது. அவளும் ஆர்-152வும் அருகருகே அமர்ந்து கட்டுரைகளை திருத்தி கொண்டிருக்கிறார்கள். ஆர்-152வை விட அதிவேகத்தில் மீனாட்சி கட்டுரைகளை திருத்துகிறார். அவளின் பேனா வட்டமிடும் சப்தம் ஆர்-152வை நிலைகுலைய வைக்கிறது. சிரித்துக்கொண்டே கட்டுரைகளை மீனாட்சி குனிந்து பார்க்கிறாள். அவை யாவும் சீன மொழியில் இருக்கின்றன!! இதைக்கண்ட ஆர்-152 இயந்திர குரலில் சிரிக்கிறது. வேர்த்தப்படி மீனாட்சி எழுகிறாள்.

தனக்கு வந்த ட்விஸ்ட் முடிவுள்ள கனவை நால்வர் சபையில் பகிர்கிறாள். சபையில் பதற்றம். அன்று மதியம் புட் கோர்ட்டில் சுப்புவின் காதுகளில் விழும்படி பாரதியார் பாடல்களை போடுகிறார்கள். நிற்பதுவே நடப்பதுவே என்று அவர் உருகி பாடினாலும், சுப்பு கேட்பது போல தெரியவில்லை. அந்த சீன மாணவியுடனான உரையாடல் தீவிரம் ஆகிறது.

அடுத்து வைரமுத்து எழுதிய சினிமா பாடல்கள். அடுத்து சிவாஜியின் கட்டபொம்மன் வசனங்கள். ம்ம்ஹும்ம். சுப்புவோ ஒரு காதில் இயற்போன்ஸ் மாட்டிக்கொண்டு, மற்றொரு முனையை சீன மாணவியின் காதில் மாட்டிவிட்டு, வேறு ஏதோ கேட்க துடங்கிவிட்டான்.

நால்வர் சபை ஒரு தீவிரமான முடிவுக்கு வந்தது. சாயங்கால நேரம் சுப்புவும் அந்த பெண்ணும் தனியாக அமர்ந்திருக்கும் போது, சுப்புவை மட்டும் பிடிக்க ஒரு கோணி பையுடன் நால்வரும் சத்தமின்றி பின்னிருந்து நெருங்கினர். வெகு தூரத்துக்கு அவனை கடத்திச் சென்று, இரவும் பகலும் சங்க இலக்கியம் படித்து காட்டிவிடுவோம் என்று முடிவு செய்ந்திருந்தனர். இருவரையும் நால்வர் நெருங்க, அந்த சீன மாணவி புன்னகைப்பது கேட்டது.

“நல்லா இர்க்கூ” என்றாள்.

ஏதோ சினிமா பாடல் இருவரும் கேட்டு கொண்டிருந்தனர்.

“எது பாட்ட் எலுட?”

“எது இல்ல, யாரு. யாரு பாட்டு எழுதினா? அப்படி சொல்லனும்”, என்றான் சுப்பு.

“யார்ர்ர் பாட்ட் எல்தீனா?” சீன மாணவி சொல்லிவிட்டு சிரித்தாள்.

அவர்களின் பின்னால், நான்கு வாய்கள் பிளந்து நின்றன. பல பிழைகளை குபுக்கென்று பிடித்த பிடியிலிருந்து கோணிப்பை நழுவியது.

***

ஒரு சூப்பர்மேனின் ராஜினாமாக் கடிதம் - பாகம் 1

“ஹப்பா டா!” என்று சோபாவில் சாய்ந்து, முன்னே இருந்த மேஜை மேல் காலை நீட்டினான் சந்துரு. வீட்டு அறையின் நிசப்தத்தில், அவன் கால் விரல்களை ஒவ்வொன்றாக மடித்து சொடுக்குடைத்த சத்தம், தெளிவாக கேட்டது. கையில் இருந்த டீ கிளாஸை, கைக்கு எட்டும் தொலைவில் வைத்தான். அன்று சனிக்கிழமை. விடுமுறை நாளின் காற்று, சந்துருவின் மூச்சுடன் உள்ளேச் சென்று, அவன் மனதைக் கட்டி அனைத்து, சாந்தப்படுத்தியது. மனதிலிருந்து தானாக வெளிவந்த பாடலை முணுமுணுத்தப்படி, கையில் இருந்த புத்தகத்தைத் திறந்தான். ஒரு வரிக்கூட படித்திருக்க மாட்டான், திடீரென்று எங்கிருந்தோ ஒரு கூக்குரல் ஒலித்தது.

“காப்பாத்துங்க! யாராச்சும் காப்பாத்துங்க!”

உச்சு கொட்டியப்படி, சந்துரு சோபாவிலிருந்து எழுந்து, போட்டிருந்த சட்டை பேண்ட்டை கழற்றினான். உள்ளே அணிந்திருந்த சிகப்பு நீல உடையை பார்த்தான். தோள் பின்னே தொங்கும் கேப் கசங்கி இருந்தது. இஸ்த்ரி போட வேண்டும் என்று மனதில் குறித்தப்படி, ஜன்னல் வழியே குதித்து, பறக்க ஆரம்பித்தான்.

அந்த கூக்குரல் எந்த திசையிலிருந்து வருகிறது என்று கணித்து, அந்த திசையில் பறந்தான். ஐந்து நிமிடம் பறந்தப்பின், ஒரு எச்.டீ.பீ கட்டிடத்தின் 10வது மாடியில் தரையிறங்கினான். சாம்பல் நிறத்தில் பூப்போட்ட சட்டை அணிந்திருந்த ஒரு வயதான பாட்டி பதறிப்போய் கத்திக்கொண்டிருந்தாள். இவனை கண்டதும் அவள் முகத்தில் இருந்த பதற்றம் விலகியது.

“வந்துட்டீங்களா சூப்பர்மேன்!”

சந்துரு அவள் அருகேச் சென்று, தனது குரலை கணீர் ஸ்ருதிக்கு மாற்றி, “என்னமா பிரச்சனை?” என்று கேட்டான்.

பாட்டி பெருமூச்சு விட்டாள். “பெரிதாக ஒன்றும் இல்லை சூப்பர்மேன். நான் உணத்தியிருந்த துணி கீழே விழுந்து விட்டது. நானோ பத்தாவது மாடியில் இருக்கிறேன். என்னை போன்ற ஒரு சீனியர் சிடிஸன் எப்படி இறங்கி அந்த துணியை எடுக்க முடியும்? அதான் வருந்தி உங்களை உதவிக்கு கூப்பிட்டேன்.”

சூப்பர்மேன் பாட்டியின் வீட்டு பால்கனியிலிருந்து எட்டிப் பார்த்தான். கீழே இரண்டு துணிகள் தரையில் கிடந்தன. அவையும் பூப்போட்ட சட்டைகளே. கருப்பு பூனை ஒன்று அந்த சட்டைகளுக்கு அருகே அமர்ந்து கொட்டாவி விட்டுக்கொண்டிருந்தது. சூப்பர்மேன் திரும்பி பாட்டியை பார்த்தான்.

“ஆமாம் சூப்பர்மேன்”, பாட்டி தலையை ஆட்டினாள், “அந்த துணிகள் தான்… கொஞ்சம் கொண்டு வரீங்களா ப்ளீஸ்?”

***

“கோபி, என் வேலைய ராஜினாமா செய்ய போறேன்டா!”

“சூப்பர் டா சந்துரு!”

சாயங்கால நேரம். சூப்பர்மேன் கோபியும் சூப்பர்மேன் சந்துருவும் வானில் ஒரு மேகத்தின் மீது, சூரியனை பார்த்தவாறு அமர்ந்திருந்தார்கள். (முழுமையாக மறைவதற்குமுன் அதன் கதிர்களை உறிந்துக்கொள்ள.) கையில் ஆளுக்கொரு கிளாஸ் லஸ்ஸி. கோபியும் ஒரு பெயர் பெற்ற நிறுவனத்தில் சூப்பர்மேன் வேலை பார்த்துகொண்டிருந்தான். ஆனால் சந்துருவை போல அவனுக்கு கடுப்பு ஏதுமில்லை. அதனால் லஸ்ஸியை ஆழ்ந்து குடித்துக்கொண்டிருந்தான்.

“உள்ளாடைய வெளிய மாட்டிக்கிட்டு செய்யுற வேலையெல்லாம் ஒரு வேலையாடா? ச்சே! அன்னிக்கி ஒரு நாள் கேப் இல்லாததுனால, ஒரு பய்யன் நான் சூப்பர்மேன் தான்னு நம்பமாட்டேன்னுட்டான். நமக்குன்னு ஒரு மரியாதையும் கிடையாதுடா கோபி. எல்லாம் இந்த உடைக்கு தான்!”

பக்கத்தில் இருந்த போக்குவரத்து விளக்கு பச்சையாக மாறியது. ஓரிரு சூப்பர்மேன்கள் கையில் பெட்டியுடன் அவசரமாக விர்ர்ர் விர்ர்ர்ரென்று பறந்தனர்.

அவர்களை பார்த்து சந்துரு பெருமூச்சு விட்டான். “அதுவும் கடுப்பு என்னன்னா, மக்கள் அவங்களாவே செஞ்சுக்கக் கூடிய வேலைக்கு கூட நம்மள கூப்பிடறாங்கடா… அன்னிக்கி ஒருத்தன் அவன் முதல் முதல் வெச்ச வத்தகுழம்ப ருசி பாக்க ஆள் இல்லையாம். என்னை கூப்பிடறான். அந்த எடத்துலயே அவனையும் அவன் நீட்டின ஸ்பூனையும் உருக்கிருப்பேன்…”

கோபி அனுதாபத்தில் சிறிது நேரம் லஸ்ஸி உருஞ்சுவதை நிறுத்தினான்.

“பூனை காணாம போறது, லிப்ட் கதவு தொறக்காம மாட்டிக்கிறது, வயசான தாத்தா பாட்டிங்களுக்கு காய்கறிப் பை தூக்கிட்டு போறது... இதெல்லாம் பண்ணவா நான் சூப்பர்மேன் ஆனேன்? நான் பெருசா ஒன்னும் கேக்கலடா. ஒரு மெத்தை தீ புடிச்ச கேஸாவது கெடச்சா பரவாயில்ல.”

“புரியுதுடா. என்ன பண்ணுறது? சிங்கப்பூருல பாதுகாப்பு ஜாஸ்தி. பெருசா சம்பவம் எதுவும் நடக்கறதில்ல. நீ வேணும்னா இந்தியாவுக்கு டிரான்ஸ்பர் ட்ரை பண்ணேன். அங்க சூப்பர்மேன் வேலைக்கு ஸ்கோப் ஜாஸ்தி.”

சந்துரு அதெல்லாம் நடக்கற காரியம் இல்லை என்பதுபோல் உறுமினான்.

“சரி டிரான்ஸ்பர விடு. என்ன பண்ணலாம்னு இருக்க?”

“அதான் சொன்னேனே. வேலைய ராஜினாமா செய்ய போறேன். சம்பரதாயதுக்கு ராஜினாமா லெட்டர் கூட எழுத தேவயில்ல. புதுசா iQuit-ன்னு ஒரு ஆப் வந்திருக்கு. அதுல பேரு போட்டா...”

“டேய்! இந்த வேலைக் கிடைக்க எவ்வளோ கஷ்டப்பட்ட? அத யோசிச்சு பாரு...”

உடனே சந்துருவுக்கு முதல் முதல் பறக்க கற்றுக்கொண்ட போது, அம்மா முகத்தில் கண்ட பூரிப்பு நினைவுக்கு வந்தது. அவனை பக்கத்தில் பறக்க விட்டப்படி, ஒவ்வொரு வீடாக சென்று காமித்தாள்.

“உண்மை தான். ஆனா… போன வாரம் விஜயா விலாஸ்ல சாப்பிட்டோம் ஞாபகம் இருக்கா?”

விஜயா விலாஸிற்கும் வேலையை விடுவதற்கும் என்ன சம்பந்தம் என்று புரியாமல் கோபி முழித்தான்.

”அங்க ஒரு சர்வர் இருந்தான். வேலைய செய்யும் போது என்ன ஒரு சந்தோஷம் அவன் முகத்துல... ஒரு திருப்தி. அது தான்டா கோபி எனக்கு வேணும்.”

பறவைகளின் கும்பல் ஒன்று அவர்களை கடந்து பறந்தது. அவை தூரத்தில் செல்வதை ஏக்கத்துடன் பார்த்தான் சந்துரு.

“திருப்தி வேணும் சரி. ஆனா அடுத்த வாட்டி விஜயா விலாஸ்ல சாப்பிட காசும் வேணுமில்லையா?” மீனை பகுத்தறிவால் கொக்கிப் போட்டுவிட்ட சந்தோஷத்தில் இன்னொரு வாய் லஸ்ஸி உறுஞ்சினான் கோபி.

“அதுக்கு அப்பப்போ யாருக்காச்சும் உதவி பண்ணாப் போச்சு! உலகத்துல எல்லாருக்கும் சூப்பர்மேன் தேவ. தேவப்படும் போது பார்ட் டைம்மா காசுக்கு வேல செய்வேன்.”

“அப்போ கல்யாணம்? நிலாவுல சொந்த வீடு? குடும்பத்தோட ஜாலியா டூர் போக ராக்கெட்டு? எதுவும் வேண்டாமா?”

சந்துரு மேகத்திலிருந்து எழுந்து, தனது பின்புறத்தை தட்டிக்கொண்டான். கோபியின் கேள்விக்கு பதிலாக அவன் கையில், குடிக்காத லஸ்ஸி கிளாஸை கொடுத்துவிட்டு நடந்தான்.

“டேய் சந்துரு! இரு டா… இன்னும் நான் முழுஸா சார்ஜ் ஆகல...”

***

“மீட் மிஸ் நடாஷா!” என்றார் சந்துருவின் உயர் அதிகாரி. “இவங்க மார்ஸ்ல நடக்கற அடிமை அராஜகத்த பத்தி ஒரு புத்தகம் எழுத போறாங்க. அதுக்கு நேரடியா போய் ரிசர்ச் பண்ணலாமுன்னு இருக்காங்க. துணைக்கு ஒரு சூப்பர்மேன் இருந்தா பாதுக்காப்புன்னு சொல்லி நம்ம ஏஜென்ஸிய கேட்டிருந்தாங்க. நீ தான் இதுக்கு சரியான ஆள் சந்துரு.”

சந்துரு கஷ்டப்பட்டு புன்னகையை அடக்கி கொண்டான். ஒரு வழியாக இந்த தீவை விட்டு எஸ்கேப் ஆக போகிறோம் என்ற சந்தோஷத்தில், அவன் காலடிகள் ஏற்கனவே தரைக்கு சற்று மேல் மிதக்க ஆரமித்தன.

“ஹெல்லோ!”

திரும்பி பார்த்தான் சந்துரு. நடாஷா ஒரு கையை நீட்டியப்படி நின்றிருந்தாள். அவளின் அகலமான கண்களை பார்த்தப்படி, கை குலுக்கினான் சந்துரு.

***

“என்.யூ.எஸ்ல படிச்ச என்னுடைய நிறைய நண்பர்கள் இப்போ சூப்பர்மேனா தான் இருக்காங்க. உங்கள மாதிரியே...”

“ஓ… நைஸ்...”

சந்துருவும் நடாஷாவும் மின்தூக்கியில் சென்றுக்கொண்டிருந்தனர்.

“அதுல இரண்டு மூணு பேரு இப்போ மார்ஸ்ல வேல செஞ்சுக்கிட்டு இருக்காங்க.”

“ஓ… குட்...”

அவர்களுடன் பத்து பேர் சுற்றி நின்றிருந்ததால் சற்று நெரிசலாக இருந்தது. அதுவும் பெரிய தொப்பை உடையவர் ஒருவர் தலைத்தொங்கியப்படி உறங்கிக்கொண்டே சந்துருவின் பக்கவாட்டில் நின்றிருந்தார். அவரின் தொப்பை அவ்வப்போது சந்துருவை இடித்துக்கொண்டிருந்தது. அவன் சிறு வார்த்தைகளில் பதில் சொல்வதற்கான காரணம் இதுவே.

“நான் உங்கள கேக்கணும்னு நினைச்சேன்… இந்த எக்ஸ்-ரே விஷன்னு சொல்றாங்களே… அது இருக்கா உங்களுக்கு?” மிகுந்த ஆர்வத்துடன் சந்துருவை பார்த்து நடாஷா கேட்டாள்.

“ஒரு சூப்பர்மேனோட ரெஸூமேல அது இல்லாட்டி, நேரா அது குப்பத்தொட்டிக்கு தான் போகும்!”

“அப்படினா இப்பக்கூட உங்களுக்கு இந்த கட்டிடத்துல நடக்குற எல்லாமே தெரியுதா?” அவளின் கண்கள் ஆச்சர்யத்தில் விரிந்தன.

சந்துரு மெல்லிய சிரிப்புடன் தலை அசைத்தான். அவள் அதே விரிந்த கண்களுடன், “எல்லாம் தெரிஞ்சும், எப்படிதான் உங்க வேலையில கவனம் செலுத்த முடியுதோ!” என்றாள்.

சந்துருவை மீண்டும் இடித்தது தொப்பை. தொப்பையையும் அதன் உரிமையாளரையும் முறைத்தான். மின்தூக்கி நின்றது.

“லெவல் 534. மார்ஸ் லாஞ்ச் ஸ்டேஷன்” என்று ஒலித்தது யந்திர குரல். பிறகு தமிழில், “மார்ஸ் விண்கலம் வெளியீட்டு நிலையம்.” பிறகு மேண்டரின்னிலும், மலாயிலும், பஹாஸா இந்தோனேசியாவிலும் அதே மேட்டரை ஒப்பித்தது.

அதை பொறுமையாகக் கேட்டு நின்றிருந்த சூப்பர்மேன் சந்துரு, மின் தூக்கியின் கதவுகள் திறந்ததும், தொப்பையின் நசுக்கலிலிருந்து விடுபட்டு, கேப்பையும் இழுத்துக்கொண்டு சட்டென்று வெளியேறினான். நடாஷா ஆச்சர்யத்துடன் சுற்றும் முற்றும் பார்த்தப்படி இறங்கினாள்.

தொடரும்...